Na regen komt zonneschijn!

Gelukkig zijn we beide weer helemaal de oude na het voedseldrama! We waren weer klaar voor het volgende avontuur wat op ons stond te wachten!
Nou dat hebben we geweten hoor!! Avontuur hebben we gehad!

De planning was als volgt:
Maandagavond met z’n a3en (met de Canadeze) de trein te pakken richting Xichang, om vervolgens de bus richting Lugu Lake te pakken en daar een paar dagen te genieten van het moois dat het meer te bieden heeft. En daarna de bus te nemen richting het stadje Lijiang om daar o.a. een hike te maken. De hike der hiken wel te verstaan volgens de verhalen.

“Peanuts!” zou je zeggen toch?!

Nou zo ging de werkelijkheid:
Doordat we ziek werden was de planning al een paar dagen vooruit geschoven. Ook kregen we te horen dat er een kleine aardbeving bij het meer was geweest, dus misschien maar beter was dat we wat later gingen. Oké, prima tot zover zou je denken.
Maar nadat we de bus richting ‘t treinstation uit waren gestapt, waren we de Canadeze alweer kwijt geraakt! We moesten eerst nog andere treinkaartjes halen, wat ze wist, dus we zouden haar daarna bij de ingang wel weer zien. Want wij hadden haar kaartje dus ver kon ze niet komen. Maar het is hier niet zomaar kaartjes halen, het is flink druk en dus wachten geblazen. Om het verhaal nog zoeter te maken, ging na een half uur onze desk ook nog is dicht! Whaaaa, geen tijd voor!! Dus op naar de volgende, die vervolgens na 25 min ook sloot. Drama dus. Op naar onze trein dan maar. Maar toen we bij de entree kwamen, was ze in de verste verte niet te zien...! Misschien was ze wel al binnen omdat met 20 minuten de trein al zou vertrekken.
Maar toen kwam de volgende verrassing, bij de kaartcontrole bleek dat we op het verkeerde station stonden...! Wat?!?! Ja wat blijkt, hier in deze stad doen ze ook aan een station Zuid...! @>#*&+!!!! Naar die trein konden we fluiten, want we hadden geen tijd meer om op ’t andere station te komen. Een aardige politieagent met gebrekkig Engels, nam ons onder z’n hoede en liep met ons mee zodat we de treinkaartjes konden omwisselen voor nieuwers. De enige trein die die kant nog op ging zat vol voor die avond. Dus het werd (nóg) een dag later. Prima, drie kaartjes omgeruild voor de volgende dag. Maar nog steeds geen Canadeze te bekennen...!
Er zat voor ons niets anders op om terug te keren naar het hostel, in de hoop dat die meid dat ook zou doen. Maar het hostel had haar ook nog niet gezien... En als klap op de vuurpijl vertelde ze ons ook nog even dat de nieuwe treinkaartjes geen zitters waren maar STAANkaartjes....!!!
Kon er dan echt NIKS goed gaan???

De volgende morgen hadden we een mailtje in onze inbox van onze medepassagier: Waar wij nou in godesnaam waren?!?! Het was haar gelukt om zonder kaartje door 3 controles en op de trein te komen! (Niet wetende dat dat helemaal onze trein niet was aangezien die van Zuid vertok.)
Maar goed, zij was dus wel in Xichang maar vertelde ons dat het verschrikkelijk was en dat we niet hoefde te komen! Door de enorme sneeuwval daar waren alle bussen gecanceld, dus ook richting Lugu Lake. Ze kon geen kant op en ze kon ’s avonds pas de trein pakken naar een grotere stad.

Ziek, aarbeving, verkeerde station, foute kaartjes, gecancelde bussen... Dat waren voor ons genoeg tekens om dus niét meer richting het meer te gaan!
Waar we wel enorm van baalden want het schijnt dus wel mega te zijn daar!
Even zag Rich het niet meer zo zitten omdat door alle plannen die we hadden, een dikke vette streep door heen ging!! Zonde van de kostbare tijd in China!
Na wat meten en passen kwam Lies toch nog met een planning, waarin alles wat we nog wilde doen, toch nog haalbaar zou zijn!

Donderdag konden we pas weg uit Chengdu, omdat er toen pas weer treinkaartjes beschikbaar waren. Op richting Kunming (24uur) en daarna meteen overstappen op de volgende trein richting Lijiang(8uur). Gelukkig verliep dat allemaal wel volgens plan en kwamen we na meer dan 36 uur(!!!) aan een stuk door reizen aan in Lijiang. Maar dat was het meer dan waard! Want sjonge jonge wat was die treintrip mooi zeg! We hebben alle seizoenen gezien, van dikke pakken sneeuw tot helgroene bloeiende velden! Valleien en bergen. Blubber tot groene rijstvelden. Die 36 uur waren één grote vakantie op zich!!

We hadden met die griet afgesproken om elkaar weer te meeten in het hostel om ons gemaakte plannen (met wat onbedoelde wijzigingen) uit te voeren.Dit liep wel goed gelukkig!

’s Avonds hebben we lekker door de oude stad lopen slenteren, een doolhof van kleine straatjes omringd door watertjes. Waardoor het stadje ook wel het Venetië van China wordt genoemd.
Lijiang is de basis van de minderheidsgroep “de Naxi”. Die weer afstammen van Tibetaanse stammen. In deze bevolkingsgroep is de vrouw het hoofd van de familie. En heeft de man niet veel in te brengen....
Het volk heeft echt een “eigen”uiterlijk. Ze zijn een stukje donkerder dan de gemiddelde Chinees. Buiten zie je de dames nog in de echte Naxi klederdracht over de straat heen gaan. ’s Avonds wordt er in een kring gedanst en iedereen mag aansluiten. Een stadje wat zeker een bezoekje waard is! En in alle shops zie je de mannen en vrouwen echt handwerk uitvoeren.

De dag erop werden we per minivan opgehaald om door te rijden naar Qiatou, het begin van de “hike der hikes” de Tiger Leaping Gorge!
Tussen de Jadedraakberg en de Hababergen heeft de Yangtze rivier één van de diepste kloven ter wereld uitgesleten. Er bestaat een mythe dat hier in de kloof een tijger is ontsnapt aan zijn jagers door vanaf een steen naar de overkant van de rivier te springen, vandaar de naam!
Het wordt aangeraden om de trek in 3 dagen te doen. Maar wij hadden besloten om het in 2 dagen te doen omdat de Canadeze met een tijdslimiet zat. Wel waren we de avond ervoor al blijven slapen zodat we de dag volop konden benutten voor de track.
We hadden al gehoord en gelezen dat je niet te makkelijk over de tocht moest denken. Het zou een pittige klim worden en je moest niet al te bang aangelegd zijn. Nou, geen woord over gelogen hoor!

Je kan kiezen om het lage pad (makkelijker en nu voornamelijk voor touringbussen) of het hoge pad (zwaarder en door de bergen) te doen. Tuurlijk kozen wij voor het hoge pad!
Het begin van de trip was al aardig pittig want we moesten omhoog natuurlijk. Op het eerste stuk stijg je al gelijk 900M de lucht in. De verleiding om een mannetje met muilezel te huren die jou en je tas omhoog zouden brengen, werd steeds groter aangezien die om de 10 meter werden aangeboden. Maar wij laten ons niet kennen. Helemaal toen het zwaartse gedeelte aanbrak; the 28 bends, een serie steile haardspeldbochten. Maar gelukkig sleurde Rich Lies er goed door heen, want af en toe leek het wel of ze achteruit ging ipv vooruit!!
Na de bochten bereikte het pad zijn hoogste punt, 2700 meter. Het uitzicht vanaf daar gaf je zoveel positieve energie dat het alleen maar genieten was en je de pijn in je benen gauw vergeten was.
Wat een fan-tas-ti-sche hike!!! Het weer was perfect zo met het zonnetje op onze bol!

De hele tocht liep je op een voetbreed paadje. Op sommige plekken kon je het je echt niet veroorloven om een misstap te maken want dan lag je dus met je snufferd meer dan 1500 meter beneden in de kloof... Dus het was oppassen geblazenen en heel geconcentreerd blijven lopen. Er zijn al meerdere doden gevallen (letterlijk) op die manier!
We hadden besloten om helemaal door te lopen tot Tina’s Guesthouse omdat we anders de dag erna nog zoveel moesten doen. Maar natuurlijk waren de laatste paar kilometers nog flink uitdagend. We liepen nu echt langs de kloof en de wind werd steeds sterker dus af en toe moesten we stil staan om er zeker van te zijn niet het ravijn in te geblazen worden. Ook moesten we nog een waterval trotseren die ons pad versperde. Gelukkig allebei een waterdichte jas aan, maar levensgevaarlijk zeg!! De drop-offs waren niet mis. Net tien munuten voor het donkers bereikte we het eindpunt. Helemaal aan brokken maar wel met een voldaan gevoel.

’s Morgens werden we heerlijk wakker midden in de mooiste natuur tussen de bergen, wat wil je nog meer?! Ok, we werden eigenlijk veel te laat wakker, want die Canadeze moest op tijd terug zijn en anders zou zij haar bus missen. Dus viel het laatste deel van de hike voor haar in het water. Laat dat nou net het moraal van de hike zijn eigenlijk.... Best lullig voor d’r maar we hebben afscheid genomen en zij vliegt over een paar dagen terug naar huis.

We zijn met z’n tweetjes het laatste deel van de hike gaan doen. Dit deel bestond uit het naar beneden komen van de kloof om het water te kunnen bereiken en dus ook zo op de steen te staan waar de tijger zijn sprong heeft gemaakt.
Het steile pad naar beneden vergde weer flink wat lenigheid van ons en we konden merken dat we al een wandeling van 10 uur in de benen hadden zitten! Maar het loonde weer zo enorm!!!
Het is haast onbeschrijvelijk mooi! We zouden bijna moeten zeggen: Je moet er zelf zijn geweest om het te kunnen ervaren! Wonderbaarlijk mooi hoe de natuur is en er waren panorama beelden die haast niet te zijn overtreffen.

Het laatste deel omhoog was ook nog wat! In de boeken stond dat het er gevaarlijk kon zijn en dat er boefjes rond zouden lopen die je zouden beroven en je de klif af zouden duwen. Dus wij waren al een beetje huiverig maar dat was nergens voor nodig! Alleen maar vriendelijk volk tegen gekomen.

Wel was er nog 1 flinke uitdaging, de skyladder...! Een metalen ladder van ruim 50m die verticaal/90 tegen de berg aan was gebouwd... Nou had je nog geen hoogtevrees? Dan wordt ie spontaan voor je gecreeërd daar!!! Hallelujah!! Lisa eerst en toen Rich, met knikkende knietjes kwamen we boven. Zo’n “eens maar nooit meer- actie” zeg maar! Hahaha! Trie before you die!!
Ook dit is volgens ons nergens anders dan hier mee te maken. Wat nou veiligheid.??? 0,0 DUS!!!
En de laatste loodjes zijn het zwaarst zeggen ze, en dat was nu ook zeker zo. We waren er allebei zo goed als door heen, maar we moesten het laatste stuk nog heel stijl omhoog voor we terug waren bij ons hostel, met wat mentale ondersteunig van Rich en doorzettingsvermogen, kwamen we totaal uitgeput maar voldaan en veilig weer terug in het hostel. Het weer was stralend hier en we waren nog aan het twijfelen of we nog een dagje extra zouden blijven in de bergen want het was werkelijk adembenemend daar! Maar we hadden onze backpacks achtergelaten in Lijiang en hadden gezegd die dag terug te komen, dus helaas, we moesten wel!

Al met al is alles goed gekomen, we zijn waar we wilden zijn, we hebben gedaan wat we wilden doen en we hebben nog net aan genoeg tijd voor de rest. We zitten namelijk in de Springfield Festival periode, ook wel bekend als het Chineese nieuwjaar. Wat gelijk staat als megamassaverplaatsing, wat als gevolg heeft voor ons, alle andere Chinezen en overige reizigers, dat het vechten is om aan treinkaartjes te komen. Gelukkig hebben wij alle kaartjes op 1tje na. En dat is die richting Hongkong. Waar wij dus het nieuwe jaar willen gaan vieren. Die zijn helaas uitverkocht, alle stations zijn gesloten. Maar hier wordt nog een oplossing voor gevonden door ons.

Op het moment van het verhaaltje schrijven, zitten we heerlijk in het zonnetje te genieten bij ons hostel. Even lekker een dagje uitpuffen.
Morgenavond vertrekken we naar de stad van de eeuwige lente, Kunming.

Lieve mensen, tot het volgende verhaaltje!!! Veel plezier maar weer, en tot ons volgende avontuur.